Sahipsiz Şehirden Sahiplenilen Şehre Doğru

Gümüşhane...

Yaylası, taşkırığı, çiçeğiyle 

büyüleyen;

tarihiyle, doğasıyla başı dik, karakteri yüksek bir şehir.

Ama bugün bu şehrin insanları derin bir iç çekiyor. Çünkü biz, sahip çıkılmayan bir şehrin çocukları olmaktan bıktık.

Derdimiz büyük, sözümüz net:

Sahip çıkılan ve değer verilen bir şehir olmak istiyoruz.

Bu coğrafya sadece harita üzerindeki bir sınır değildir. Burası 

Gümüşhane toprağıdır. Her karışı alın teriyle, hatıralarla, dualarla yoğrulmuştur.

Ama öyle zamanlardan 

geçiyoruz ki…

Bazıları “burası bizimdir” diyecek kadar pervasız, bazıları da bu söylemler karşısında susacak kadar hissiz olmuş.

Şunu herkes iyi bilsin:

Biz Gümüşhaneliler, kim gelirse gelsin – Trabzonlu, Rizeli, Giresunlu, Kırıkkaleli, Siirtli – bağrımıza basarız.

Hoş geldin deriz, soframızı paylaşırız.

Ama hiç kimse kalkıp da bu toprağın kimliğini değiştiremez.

Hiç kimse kaçak yapılarla, asılsız söylemlerle, algı oyunlarıyla sınırlarımızı silemez.

Uzungöl’e, Sümela’ya kimse 

Gümüşhane’den talip olmuyorsa,

Kadırga’ya da kimse sahiplik iddiasında bulunmasın.

Herkes yerini, haddini, hududunu bilecek.

Daha vahimi ise suskunluk.

Trabzon’da bir başkan çıkıp 

“Zigana-Kadırga yolunu yapacağız” diyor,

ama Gümüşhane’den bir yetkili çıkıp da “Biz yaparız” diyemiyor.

Bu sessizlik yakıyor içimizi.

Sözümüz sadece Trabzon yerel medyasına değil;kendi yetkililerimize, kurumlarımıza, vekillerimize de.

Çünkü mesele sadece bir yol değil.

Mesele bir yaylanın yolu değil, bir şehrin onur yoludur bu.

Bu yol yapılacaksa Gümüşhane yapar, bu toprakta yürünecekse önce biz yürürüz.

Tarihini bilmeyen, tapuya bakmayan manşet atmasın!

Çünkü Gümüşhane sahipsiz değildir.

Biz susarsak, sınırlarımızı çiziyorlar.

Biz sustukça, yaylalarımızı sahipleniyorlar.

Ama bilin ki bu suskunluk sonsuza kadar sürmeyecek.

Gümüşhane, kendi sesiyle konuşacak.

Ve o ses, artık külün altındaki kor gibi değil;

alev alev yanacak. Temel TUNÇ